De kusttram

18u20: Het blonde meisje tegenover mij graait in haar plastic zak. Met groot enthousiasme toont ze haar net aangeschafte lingerie aan haar vriendin. Ik kijk geamuseerd toe. Onderbroek Drie maakt me wat moe, ik kijk nonchalant naar buiten.

18u25: Ik vang een glimp van de woordenwisseling achter mij op. Een Waalse jongeman heeft zonet een enkele jaren jonger meisje ontmoet.
M. “U spreekt koed Frans”
V. “Bwoah, da val wel mee”
M. “Nee nee ekt waar”
M. “Jij hebt een copain?”
V. “Ja”
M. “Das dommage, allé
M. “Ik dakt anders met u af te spreken. Iets drinken. Als uw copain dat goed vindt…”
V. “Bwoah, kweet niet”
M. “Puur amical é! Kewoon iets drinkn en dan zien we wel.”
Het meisje stemt toe. Ik snap het niet. Ik denk dat ze hem wel leuk vind.

18u27: De deuren vliegen open. Een oudere man die voor mij stond valt op de straatstoep. Een gapende wonde siert zijn wang. De conducteur komt aangelopen. Ik vraag hem een verbanddoos, reinig de wonde wat en probeer het bloeden te stelpen. We wachten op een ambulance.

18u35: Terug op mijn plaats genomen kijken de twee vriendinnen me vragend aan. Ik begin de noodzakelijkheid: “Het was niet zo erg, maar de wonde zal wel gehecht moeten worden.” Voor even ben ik hun lokale held. Een gesprek kabbelt op gang. Over vakantie. Smalltalk. Ik moet er bijna uit, ook hun halte nadert dreigend. Ze vragen beleefd of ik niet mee kom eten.

Ik bedank. Onderbroek Drie vertelt veel. Ik weet genoeg.
Vakantie maakt mensen roekeloos. Ze dragen het niet zo breed.