Bobo François

Daarnet zat François De Keersmaecker, de bondsvoorzitter van de Belgische voetbalbond, in de zetel bij Ter Zake. Ter gelegenheid van het 4-0 verlies van de Rode Duivels afgelopen zaterdag tegen Portugal, dat het einde van de ambitie om het EK te halen belichaamt.
Waar zijn voorganger gekend stond voor zijn zonnebankbruine huid -permanente vakantie was zijn levensconditie- zal François mij bijblijven als de naïeve positivo, de bobo die er een andere vorm van realiteit op nahoudt.
Gans de voetbalminnende gemeenschap schreeuwt, naar het voorbeeld van voetbalgrootmachten, om betere jeugdopleiding, om strengere restricties op goedkope en vaak minder kwalitatieve spelers op onze velden, kortom om meer en betere kansen voor de Belgische jeugd.
François heeft het niet zo voor een structurele aanpak, zijn glimlach op de buis was in het heuglijke gezelschap van de boodschap: er is geen man overboord, het lijkt erop dat we misschien wel nog goede jeugd rondlopen hebben, misschien doen die het beter. Iets in het genre van: afwachten mensen, wie weet moeten we al die moeite niet doen. Trainers opleiden, talent opsporen, dat is veel te lastig. Toeval, daar moeten we het van hebben! Laat ons even in de zetel gaan zitten en toekijken.
Alhoewel, Siegfried Bracke haalt terecht aan dat men, door de slechte prestaties, de uitzendrechten van onze duivels aan de straatstenen niet meer verkocht krijgt. Het antwoord van François hierop is nog hilarischer: Misschien zijn die slechte prestaties niet zo slecht, daardoor zakken we op de wereldranglijst en moeten we straks vaker tegen betere bekendere ploegen spelen.
Nu ik er beter over nadenk, die man is naast ongelooflijk opgewekt, ook uiterst dapper.

H. is back!

Vriendin H. is terug. Beter geformuleerd: eigenlijk was haar blog van stek veranderd, en dit weet ik pas sinds vandaag.

Het leukste plaatje is die van een tijger.

Onlangs trok er dergelijk exemplaar aan haar voorbij op straat.

Ze hield hem tegen, stak haar biobrood onder de oksel, nam hem mee naar marktramers die roepen "kopen kopen kopen" én toonde hem zorgvuldig de keurige madammetjes die er zich elke week opnieuw aan ergeren.

De maag van de tijger was echter wreedaardig moe en het enige wat bij het dier opkwam was de opmerking:

Mijn maag schreeuwt brand, vuur en oorlog, maar het leven in Leuven kabbelt rustig verder omdat mensen zonodig spullen kwijt willen.

Het lijf van het beest werd even later zorgvuldig jong professioneel bijgevuld. Met iets verschrikkelijk lekkers wat tevens naar een afschuwelijke naam luistert, het ging mijn tip van de week worden, ware het niet dat ik de naam weeral eens vergeten ben.

Maar genoeg over de maag: H. is back! Haar scherpe oog herschildert de realiteit steeds met wat meer pigment. Haar verhalen zijn smullers. Leve H.

Bericht van de webmaster

Veel mensen die op deze stek terecht komen, snappen er geen snars van.
Het is nochtans niet zo moeilijk, laat mij u een handje helpen: Tiger, mijn broer, is een zelfvoldane wereldverbeteraar met voorliefde voor mooie ,schone woorden en soms veel te lange zinnen. Hij is verder nog grote fan van Roxane en als hij op reis gaat, dan schrijft hij er nooit een verhaal over. Dat zou net teveel blog-blog zijn.
Kortom: dit is zijn speeltuin.
Dit zijn de dingen die hij normaal opschrijft op de achterkant van een gopass, op zijn dagelijkse krant, gedachten die bij hem opkomen en die hij erna onherroepelijk verliest.
Dit is zijn opgeblonken geheugen.

Levensbedreigend

Beste Thomas, Philip, Gor, Sara, Kim en Lies. (oftewel de die hards deze week) De cartoon is dikke zever. Lang leven, dat zullen we.

Baanbrekende ontdekking in Leuven

Er zit een inherent inertie in elk van ons. Het menselijk lichaam is niet in staat om evoluties in de natuur voldoende gestalte te geven in onze perceptie. Vooral niet op existenzfeestjes.
Gisteren was dit fenomeen terug frappant. Er werd mij een peilloos besef gewaar dat de wereld steeds jonger wordt. Dit tart elke natuurkundige wet: tijd is immers lineair in één richting, maar toch is het zo. Barmannen en barmeisjes gaan er steeds jonger uitzien. Elk jaar terug. Daarenboven komt de zon ook steeds vroeger en vroeger op. Vroeger was het vooral zaak om door te bijten en een geschikte weg doorheen de nacht te zoeken. Nu volstaat het om een poosje te kletsen, even sierlijk de beentjes te schudden en hop, het is weer ochtend en de koffiekoeken worden aangesleept. Onhou dit: de wereld wordt er jonger. Rimpels verdwijnen. Het eigen ik was even terug de maat van alle dingen.

Baudrillard is niet meer

Tiger rouwt

Als schrijven schrappen is, belichaamt de afgelopen maand mijn ultieme literaire meesterwerk.