Shadow city

“Dankjewel voor de hulp”, zei ik. Ik moest toch iéts zeggen. Hij bekeek mij alsof ik een snor had,
En daar stond ik dan, aan de bar naast een wildvreemde man, middenin een café dat mij toch iets te bruin leek. Een theater dat met voldaan genoegen menig echtelijk dispuut had aangezwengeld.
Waar bleven mijn vrienden?
Vijf minuten hadden ze gezegd. Nog vlug even naar het toilet en dan brengen we u naar huis. Ik nam plaats aan de toog en werd al vlug betrokken door een ietwat norse veertiger in zijn dagelijkse zorgen. De vrolijke man was ervan overtuigd dat de fabriek niet zonder hem kon maar niemand had dit reeds opgemerkt. Want die jonge gasten, die konden niets. Akkoord, wat uitgaan, drinken en grote mond opzetten, maar opstaan om zes uur elke maandagmorgen en zelf hun boterhamdoos vullen?
Hij klopte zelfvoldaan eens goed op zijn borst en profileerde hem als één van de laatste echte mannen die de kost verzorgden van hun kroost.
Toegegeven, om vier uur 's nachts met zes lege glazen bier voor hem, het was haast surrealistisch. Soms moet men troostend aanzien wat de nacht brengt in de tijgerwereld.