Als er iets is waaraan onze samenleving zal tenondergaan, zijn dat de rolpatronen beoefend door mannen in fitnesszalen en vrouwen met blinkende letters op hun borsten.
(Van de combinatie ben ik wat minder bang. Binnen een mum van tijd wordt de fitnesszaal vervangen door een knusse zetel. En die blinkende letters door roze trainingspakken.)
Louis is een bedelaar. Gewapend met een neus voor avontuur en zin voor risico. Alhoewel hij invalide is verklaard en een bijpassende uitkering ontvangt van de Belgische staat, kan hij toch het bedelen op de Brusselse markt niet laten, zo getuigde hij dit weekend hij in HLN. Ongehoord, zo repliceerden enkele bezorgde Vlamingen. Vreemde hersenkronkels, zo repliceert Tiger.
Fraude wordt in ons land bestreden, maar Louis mag wel bedelen terwijl hij al een uitkering krijgt.
De tegenstelling in deze zin wijst er op dat Louis géén fraude pleegt. Vanwaar dan die misnoegdheid, beste lezer?
Louis krijgt een uitkering van 1057 euro per maand en mag op straat zitten om daar nog iets bij te verdienen. Ik ken iemand die 35 jaar gewerkt heeft en het nu moet stellen met 745 euro per maand…
Snapt hier iemand de vergelijking of tegenstelling? Mag die iemand dan niet op straat zitten?
Ik schaam mij in uw plaats Louis. Je bent 43 en officieel invalide omdat het bedelaarsbestaan je depressief maakte. Merci vadertje staat. De lezer nodigt Louis verder uit om eens op bezoek te gaan bij zijn dochter, die ook invalide is.
Maar wat is dan de bedoeling hiervan, zal Louis tot inkeer komen en het bedelen een halt toeroepen?
Tiger is het natuurlijk wel eens met hun protest. Het spreekt voor zich dat iemand die een minimumloon ontvangt, geen bijkomende economische activiteit kan uitoefenen, zonder dat minimumloon kwijt te spelen. Of toch tenminste wat te beperken. HLN laat eindelijk een expert aan het woord:
“wie één keer op straat twee euro krijgt, komt niet in de problemen” legt Luc Cools van de CM uit, “maar als je dagelijks naar een plein trekt om daar geld te vragen aan de mensen, kunnen we stellen dat het om een economische activiteit gaat. Louis kan dus in de problemen komen. Máár hij kan een speciaal statuut aanvragen. Dan krijgt hij een uitkering die aangepast is aan het geld dat hij gemiddeld krijgt als hij bedelt, en is er geen probleem.”
Ok Luc Cools. Het leuke nieuws(voor jou, voor Louis en onze staatskas) is dat onze zomers steeds warmer lijken te worden, er dus meer volk op de benen is. Het lijkt er dan ook op dat de inkomsten die Louis kan binnenrijven steeds groeien. Laat ons dan ook de uitkeringen voor Louis relateren aan de gemiddelde temperatuur gemeten in Ukkel. Misschien kunnen we hier en daar wat structureel worden geïnvesteerd. Ik denk onder meer aan een wat sjofel houten krukje, een woest gestreepte vest met 3 gaten die wat stinkt en een plastieken arm en bijpassende gebochelde schouder.
Het is immers onze plicht om Louis toe te laten van zijn hobby zijn beroep te maken en met volle teugen van het clochardbestaan te genieten. Want zeg nu zelf, we kunnen bedelaars die op eigen poten staan enkel maar toejuichen, dat scheelt een behoorlijk stuk op onze welvaartsstaat, zoals jullie lezers treffend opmerkten.
Djeezes.
Een elementair gevoel voor passende kleurcombinaties: Mario Lalich heeft het, Boogie heeft het niet nodig en mijn basketploeg heeft hoegenaamd geen ideeeee waar het op slaat.
Akkoord: budget, expertise, maar geen excuses, geen gezever: dit is er echt over. Noem het gerust stijlneukerij, ik kan er ook niks aan doen, het valt niet te ontkennen dat ik lang ben blootgesteld aan zelfverklaarde stijlmagnaten, maar mijn pupillen krimpen telkens weer ineen bij het opzoeken van wedstrijdverslagen. Bovendien, en dit is de ware reden van het stille protest, doet het afbreuk aan de glansprestaties die tiger & co elke week leveren in de schraal verlichte baskettempels ergens in West-Vlaanderen!
Ik heb altijd gelijk: onze Vlaamse zangeres Roxane heeft een neus voor publiciteit en ze blijft mij hierin verbazen. Ze gaat optreden voor onze blauwhelmen, tot groot benijd van hun vrouwen. En dit werd slechts gebrekkig gecommuniceerd. Toeval of niet, dit is een godsgeschenk na een tijdje uit de spotlights te zijn verdwenen.
Wie een thesis schrijft moet goed voorbereid zijn. Maar dat vergt ook wat tijd. Ook al sta je o zo vroeg op. Enkele tips:
Eerst goed eten, liefst zelf koken, een lege maag doet aandacht en ijver wegsmelten.
Daarna koekjes en ander lekkers kopen, de gedachte aan de aankomende lege maag is minstens even nefast.
Natuurlijk de makkelijkste en tevens lelijkste kleren aantrekken die je hebt, jammer genoeg past alles mijn engelenlichaam, dus duurt dit al makkelijk terug een half uur. Vervolgens merk je plots, o ik moet dringend eens naar het wassalon, wat je stante pede doet.
Je herinnert je ook nog dat er iemand jarig is vandaag, dat je ook nog eens wilt gaan sporten en dat je kamer overhoop ligt.
Zo overkwam het Tiger dat zijn werkdag om 15u begon.
Djeezes…
Tiger heeft nu ook een fotosectie voor zijn grootste fans van de hemel, van zijn handen en van alles wat (ook) lekkerheid benadert!
Ergens gelezen en gebaald:
Before the age of twenty, the average American has seen 350.000 television commercials.
(so there's no reason left to keep your daughters off my blog)
want: ik hou van dries' gesample.
Het web formuleert een antwoord op elke latente vraag! Uitroepteken.
Ikziejezitten schenkt elkeen van ons een unieke opportuniteit. Men draagt je op alle (?) personen in te vullen die je wel ziet zitten, vervolgens ontvangen deze een anoniem mailtje om hetzelfde te doen. Wanneer deze op hun beurt ook jouw naam invullen is de logische optelsom een perfecte match. Pats, nog even langs de kleermaker; het vliegtuig op en de trouwpartij in
Tiger, een man van actie, pakte het heft in eigen handen en stuurde alvast een mail naar Roxane, Nikka Costa, zichzelf en prinses Mathilde. Een gouden kransje waarmee hij graag aan tafel schuift.
U ziet, Tiger heft zijn zaakjes op het droge. Bij deze gaat hij dan ook rustig zitten, leunt wat achterover en wacht tot de bevallige visjes bijten.
Daarnet zat François De Keersmaecker, de bondsvoorzitter van de Belgische voetbalbond, in de zetel bij Ter Zake. Ter gelegenheid van het 4-0 verlies van de Rode Duivels afgelopen zaterdag tegen Portugal, dat het einde van de ambitie om het EK te halen belichaamt.
Waar zijn voorganger gekend stond voor zijn zonnebankbruine huid -permanente vakantie was zijn levensconditie- zal François mij bijblijven als de naïeve positivo, de bobo die er een andere vorm van realiteit op nahoudt.
Gans de voetbalminnende gemeenschap schreeuwt, naar het voorbeeld van voetbalgrootmachten, om betere jeugdopleiding, om strengere restricties op goedkope en vaak minder kwalitatieve spelers op onze velden, kortom om meer en betere kansen voor de Belgische jeugd.
François heeft het niet zo voor een structurele aanpak, zijn glimlach op de buis was in het heuglijke gezelschap van de boodschap: er is geen man overboord, het lijkt erop dat we misschien wel nog goede jeugd rondlopen hebben, misschien doen die het beter. Iets in het genre van: afwachten mensen, wie weet moeten we al die moeite niet doen. Trainers opleiden, talent opsporen, dat is veel te lastig. Toeval, daar moeten we het van hebben! Laat ons even in de zetel gaan zitten en toekijken.
Alhoewel, Siegfried Bracke haalt terecht aan dat men, door de slechte prestaties, de uitzendrechten van onze duivels aan de straatstenen niet meer verkocht krijgt. Het antwoord van François hierop is nog hilarischer: Misschien zijn die slechte prestaties niet zo slecht, daardoor zakken we op de wereldranglijst en moeten we straks vaker tegen betere bekendere ploegen spelen.
Nu ik er beter over nadenk, die man is naast ongelooflijk opgewekt, ook uiterst dapper.
Veel mensen die op deze stek terecht komen, snappen er geen snars van.
Het is nochtans niet zo moeilijk, laat mij u een handje helpen: Tiger, mijn broer, is een zelfvoldane wereldverbeteraar met voorliefde voor mooie ,schone woorden en soms veel te lange zinnen. Hij is verder nog grote fan van Roxane en als hij op reis gaat, dan schrijft hij er nooit een verhaal over. Dat zou net teveel blog-blog zijn.
Kortom: dit is zijn speeltuin.
Dit zijn de dingen die hij normaal opschrijft op de achterkant van een gopass, op zijn dagelijkse krant, gedachten die bij hem opkomen en die hij erna onherroepelijk verliest.
Dit is zijn opgeblonken geheugen.
Er zit een inherent inertie in elk van ons. Het menselijk lichaam is niet in staat om evoluties in de natuur voldoende gestalte te geven in onze perceptie. Vooral niet op existenzfeestjes.
Gisteren was dit fenomeen terug frappant. Er werd mij een peilloos besef gewaar dat de wereld steeds jonger wordt. Dit tart elke natuurkundige wet: tijd is immers lineair in één richting, maar toch is het zo. Barmannen en barmeisjes gaan er steeds jonger uitzien. Elk jaar terug. Daarenboven komt de zon ook steeds vroeger en vroeger op. Vroeger was het vooral zaak om door te bijten en een geschikte weg doorheen de nacht te zoeken. Nu volstaat het om een poosje te kletsen, even sierlijk de beentjes te schudden en hop, het is weer ochtend en de koffiekoeken worden aangesleept. Onhou dit: de wereld wordt er jonger. Rimpels verdwijnen. Het eigen ik was even terug de maat van alle dingen.
www.flickr.com
|
