Bobo François

Daarnet zat François De Keersmaecker, de bondsvoorzitter van de Belgische voetbalbond, in de zetel bij Ter Zake. Ter gelegenheid van het 4-0 verlies van de Rode Duivels afgelopen zaterdag tegen Portugal, dat het einde van de ambitie om het EK te halen belichaamt.
Waar zijn voorganger gekend stond voor zijn zonnebankbruine huid -permanente vakantie was zijn levensconditie- zal François mij bijblijven als de naïeve positivo, de bobo die er een andere vorm van realiteit op nahoudt.
Gans de voetbalminnende gemeenschap schreeuwt, naar het voorbeeld van voetbalgrootmachten, om betere jeugdopleiding, om strengere restricties op goedkope en vaak minder kwalitatieve spelers op onze velden, kortom om meer en betere kansen voor de Belgische jeugd.
François heeft het niet zo voor een structurele aanpak, zijn glimlach op de buis was in het heuglijke gezelschap van de boodschap: er is geen man overboord, het lijkt erop dat we misschien wel nog goede jeugd rondlopen hebben, misschien doen die het beter. Iets in het genre van: afwachten mensen, wie weet moeten we al die moeite niet doen. Trainers opleiden, talent opsporen, dat is veel te lastig. Toeval, daar moeten we het van hebben! Laat ons even in de zetel gaan zitten en toekijken.
Alhoewel, Siegfried Bracke haalt terecht aan dat men, door de slechte prestaties, de uitzendrechten van onze duivels aan de straatstenen niet meer verkocht krijgt. Het antwoord van François hierop is nog hilarischer: Misschien zijn die slechte prestaties niet zo slecht, daardoor zakken we op de wereldranglijst en moeten we straks vaker tegen betere bekendere ploegen spelen.
Nu ik er beter over nadenk, die man is naast ongelooflijk opgewekt, ook uiterst dapper.